TerrorisminFocus

Tuesday, December 23, 2008

ஜனநாயகம் என்பது RSS போன்ற இந்துத்துவ பயங்கரவாதிகளுக்கு மட்டுமே உரியது - கம்யூனிஸ்ட் பார்ட்டி ஆப் இந்தியா [ரவுடியிஸ்ட்] !!!

டந்த மாதம் போரூரில் RSS கும்பலிடம் அடிவாங்கியது CPMன் தமுஎச. அடிவாங்கிய கையோடு அதை எதிர்க்கிறேன் பேர்வழி என்று சொல்லி போய் இன்னொரு முறை அடிவாங்கி வந்தார்கள். இதற்கு முன்பு டெல்லியில் CPM அலுவலகத்தை அடித்து நொறுக்கினார்கள் RSS கும்பல். இன்னும் பல இடங்களில் அடிவாங்கியிருக்கிறார்கள் CPM. ஆயினும் இந்த சம்பவங்களில் எல்லாம் CPM தனது பின்புறத்தையும், முன்புறத்தையும் மூடிக் கொண்டு சொறிநாயைப் போலவே வந்துள்ளது. கேட்டால் ஜனநாயகம் என்று ஒரு பதில் சொல்வார்கள். இவர்களின் சகலப்பாடி CPIயாவது RSS கும்பலின் சஹாவை எதிர்க்க ஜனநாயக முறையிலாவது போராடி அடிவாங்கியது. அந்த நடவடிக்கைகளையும் CPM செய்வதில்லை. நல்லது, இதே ஜனநாயக அனுகுமுறையைத்தான் அல்லது சரியாக சொன்னால் சொறிநாய்த்தனத்தைத்தான் எல்லாரிடமும் மேற்கொள்கிறார்களா CPM பாசிஸ்டுகள்? இல்லை நண்பர்களே.

சில நாட்களுக்கு முன்பு முதலாளித்துவ பயங்கரவாத எதிர்ப்பு மாநாடு குறித்து பல்லாவரத்தில் பிரச்சாரம் செய்யப் போன ம.க.இ.கவின் தோழமை அமைப்பான புதிய ஜனநாயக தொழிலாளர் முன்னணியைச் சேர்ந்தவர்களை CPM தோழர்கள் உருட்டுக் கட்டை ஜனநாயகத்தால் தாக்கியுள்ளனர். பதிலுக்கு வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டார்கள் என்பதும், அது CPM ஏரியா என்பதும், அங்கு சமீபத்தில் CPMலிருந்து பிரிந்து வந்து புஜதோமுவில் இணைந்த கடுப்பு அவர்களுக்கு உள்ளது என்பதும் கிளை செய்திகள். இதே போலத்தான் காரப்பட்டில் ம.க.இ.க மீது தாக்குதல் நடத்தி தேமுதிக நண்பர் ஒருவரை கொன்றனர் CPM காலிகள்.

புரட்சிகர அமைப்பினர் மட்டுமல்ல, சிங்கூர், நந்திகிராம், தற்போது மேற்கு வங்க பழங்குடியினர், கேரள பழங்குடியினர், பிற புரட்சிகர-ஜனநாயக அமைப்பினரை CPM அனுகும் விதம் இப்படிப்பட்டதுதான். நமது கேள்வி ஒன்றுதான் RSSயின் அத்வானி என்ற பயங்கரவாதியை நண்பர் என்று புத்ததேவு அன்புடன் கூப்பிடுவதும், அவர்களுடன் பொது மேடைகளில் கூடிக் குலாவுவதும், RSSக்கு மட்டுமே ஜனநாயகம் என்று சொல்லுவதுமான ஒரு கட்சியை இந்துத்துவ அமைப்பின் தொங்கு சதை என்று அழைப்பதா அல்லது வேறு ஏதேனும் பெயரிட்டு அழைப்பதா?

RSSக்கும் இவர்களுக்குமான முரன்பாடு என்பது வோட்டு பொறுக்குவதில் மட்டும்தான். இன்னும் சரியாகச் சொன்னால் புரட்சிகர அமைப்புகளை கண்டுதான் CPM உண்மையில் பீதியடைந்துள்ளனர். நல்லது, உங்களது பய பீதி எங்களுக்கு புரிகிறது. உங்களுக்குள்ளேயே நீங்கள் நொறுங்க தொடங்கிவிட்டீர்கள். இனி அதை வீரியப்படுத்துவது மட்டுமே புரட்சிகர அமைப்புகளின் வேலை.

CPM கட்சியை அவர்களுக்கு புரிந்த மொழியிலேயே அனுகுவது ஒன்றும் பெரிய விசயமல்ல. இன்னும் சரியாகச் சொன்னால் தமிழகத்தின் பெரிய கட்சிகளே கூட ம.க.இ.க. விசயத்தில் எச்சரிக்கையாகவே நடந்து கொள்வர். ஏனேனில் ம.க.இ.க.வின் எதிர்வினை அப்படிப்பட்டதாக இருக்கு. அந்தவகையில் CPMயை சமீபத்திய தாக்குதல்களில் புரட்சிகர அமைப்புகள் அனுகவில்லை. CPM விசயத்தில் உடனடி எதிர்வினை என்பது அவர்கள் தனிமைப்பட ஏதுவானதாக இருப்பதுதான் நல்லது. அதற்கு பின்பு அவர்களை அடித்தால் அது தர்ம அடி என்பதைவிட சாவு மணி என்பதாகவே இருக்கும். கூடிய விரைவில் சாவு மணியை 'சந்திக்க'இருக்கும் சந்திப்பு போன்ற CPM அல்லக்கைகளுக்கு வாழ்த்துக்களை தெரிவித்துக் கொண்டு வினவுவில் வந்த கட்டுரையை இங்கு மறுபிரசூரம் செய்கிறேன்.

சொரனையுள்ள CPM உள்ளங்களை விவாதத்திற்கோ அல்லது CPMயை விட்டு வெளியே வரவோ அழைக்கிறேன்.

பய பீதி வரும் முன்னே!! CPMக்கு சாவுமணி வரும் பின்னே!!!

அசுரன்

நன்றி வினவு

____________________________________________________________

கம்யூனிஸ்ட் பார்ட்டி ஆப் இந்தியா [ரவுடியிஸ்ட்] !
இல் பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது 24/12/2008 by வினவு

காரப்பட்டில் எமது தோழர்களின் குருதியைச் சுவைத்த சிபிஎம் குண்டர்களின் கோரப்பற்களில் ஒட்டிய உதிரம் உலர்வதற்குள், சென்னை பல்லாவரத்தில், அக்கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியின் காலிகள் தமது வெறியாட்டத்தை மீண்டும் அரங்கேற்றியுள்ளனர். போலி கம்யூனிஸ்டுகளான சிபிஎம் கட்சியினர் மாநிலத்திற்கு ஒரு வேசம் போடுவதாக பிற அரசியல் கட்சிகள் அவர்களை குற்றம் சாட்டுவது வழக்கம். ஆனால் எல்லா மாநிலங்களிலும் அவர்களிடம் காணப்படும் ஒரே ஒற்றுமையான அம்சம், பொறுக்கித்தனம். வங்கத்தின் நந்திகிராம் முதல் தமிழகத்தின் காரப்பட்டு வரை தமது கொலை வெறியாட்டத்தை நடத்தி, தமக்கும் ஆர்.எஸ்.எஸ்-க்கும் கொடியின் நிறத்தில் மட்டுமே வேறுபாடு என்பதை நாள்தோறும் நிரூபித்து வருகின்றனர்

கடந்த பத்தாண்டுகளுக்கும் மேலாக, இதுகாறும் காணாத வகையில், ‘தனியார்மயம்-தாராளமயம்-உலகமயம்’ எனும் தாரக மந்திரத்தோடு, மத்தியிலும், மாநிலங்களிலும் ஆளும் சகல ஓட்டுப் பொறுக்கி அரசியல் கட்சிகளாலும், கட்சி வேறுபாடின்றி அமல்படுத்தப்பட்டு வரும் புதிய பொருளாதார கொள்கை, நமது நாட்டின் கோடிக்கணக்கான உழைக்கும் மக்களது வாழ்க்கையை அழித்து, அவர்களை வீதிகளில் சக்கைகளாக வீசியிருக்கிறது. குறிப்பாக நமது நாட்டின் தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் மீதான தாக்குதல் ஈவிரக்கமற்றது. நூற்றுக்கணக்கான அரசுடைமை ஆலைகள், தொழில் நிறுவனகங்கள் இழுத்து மூடப்பட்டன. அறுபதாண்டுகளாக தொழிலாளர்கள் போராடிப் பெற்ற உரிமைகளை, அரசு காலில் போட்டு மிதித்து நசுக்குகிறது. அனைத்து உரிமைகளையும் பறிகொடுத்து வரும் தொழிலாளர்கள் கிளர்ந்து போராடினால்,ஹூண்டாய் தொழிலாளர்கள் மீதான தாக்குதல்களைப் போல கொலைவெறித் தாக்குதல்களை நடத்தி ஒடுக்கி வருகிறது. மறுபுறமோ சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்கள், நிலக் கையகப்படுத்தல்கள், தொழிற்சங்கச் சட்டங்களை திருத்துதல், வரிச் சலுகைகள் என முதலாளிகளின் தாள் பணிந்து, குறிப்பறிந்து வேசித்தனம் புரிகிறது.

எனவே, நமது எதிர்காலத்தை கேள்விக்குறியாக்கும் இம்முதலாளித்துவ பயங்கரவாதத்தை எதிர்த்து தொழிலாளி வர்க்கத்தையும், பரந்துபட்ட உழைக்கும் மக்களையும் அணிதிரட்டும் நோக்கத்தோடு, எமது தோழமை அமைப்பான புதிய ஜனநாயகத் தொழிலாளர் முன்ணணி (பு.ஜ.தொ.மு), வரும் ஜனவரி 25ஆம் தேதியன்று சென்னை அம்பத்தூரில் ’முதலாளித்து பயங்கரவாத எதிர்ப்பு மாநாடு’ என்ற தலைப்பில் மாநாடொன்றை நடத்த திட்டமிட்டு, மக்களிடையே முழுவீச்சாகப் பிரச்சாரம் செய்து வருகிறது.

கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை(22-12-08) அன்று, இப்பிரச்சாரத்தையொட்டி தோழர் ஜெயராமன், தோழர் வெற்றிவேல் செழியன் முதலான ஆறு பு.ஜ.தொ.மு தோழர்கள் சென்னை பல்லாவரம் பகுதியில் பிரச்சாரம், நிதிவசூலுக்காக சென்றனர். கொடிகளோடு செஞ்சட்டையணிந்த நமது தோழர்கள் அப்பகுதிக்கு சென்றதுமே அவர்களை எதிர்கொண்ட அப்பகுதியைச் சேர்ந்த பத்துக்கும் மேற்பட்ட சி.பி.எம், DYFI கும்பல், தோழர்களை பின் தொடர்ந்து சென்றுள்ளனர். சிறிது நேரத்தில் தோழர்கள் மக்களிடையே பிரச்சாரம் செய்து கொண்டிருந்த பொழுது, தோழர்களுடைய சைக்கிளை எட்டி உதைத்து, தகராறில் ஈடுபட்டுள்ளனர். ‘கண்ணியமான’ ஜோதிபாசு, சுர்ஜீத், காரத் வழி வந்த அக்குலக்கொழுந்துகள் கேட்போர் கூசக் கூடிய கெட்ட வார்த்தைகளால் தமது அர்ச்சனையை துவங்கியுள்ளனர்.

“மரியாதையாக பேசுங்கள் தோழர்” என்று சொன்ன தோழர் ஜெயராமனை, “என்னடா தோழர்ரு, பூலுன்னுகிட்டு” (என்ன ஒரு பாட்டாளி வர்க்க பண்பாடு!) என்றவாறு கும்பலாக தாக்கியுள்ளனர். தடுக்க முயன்ற தோழர் வெற்றி வேல் செழியனை ஒருவன் மிகக் கடுமையாக நெஞ்சில் தாக்கியுள்ளான். உருட்டுக் கட்டை கொண்டு ஒருவன் தாக்கியதில், தோழர் ஜெயராமனின் தோள்பட்டை இறங்கியுள்ளது. பொறுத்துக் கொண்டிருந்த இளம் பு.ஜ.தொ.மு. தோழரொருவர் உருட்டுக் கட்டையை பிடுங்கி திருப்பித் தாக்கியுள்ளார்.காயம்பட்ட நிலையிலும் அவரை தடுத்த தோழர் ஜெயராமன், “இவர்கள் வேண்டுமென்றே பிரச்சினை செய்கிறார்கள். திருப்பித் தாக்கினால் பிரச்சினை திசை திரும்பி விடும். வேண்டாம்” எனக் கூற, அங்கிருந்து விலகிச் சென்றுள்ளனர். உடனடியாக, நேரே பல்லாவரம் காவல் நிலையத்திற்கு சென்றுள்ளனர்.

அங்கே தோழர்கள் செல்வதற்கு முன்னரே, பல்லாவரம் பகுதி் சி.பி.எம் செயலாளர் ஜீவா என்பவர் தலைமையில் திரண்டு வந்த காலிக் கும்பல், நக்சலைட்டுகள் தங்களை தாக்கி விட்டதாகப் பொய்ப் புகார் கொடுத்தது. அந்த ஜீவாவிற்கும், இந்த ஜீவாவிற்கும் ஒரு வித்தியாசம்தான். அவர் கம்ப ரசம் குடிப்பார். இவர் எல்லா ரசமும் குடிப்பார். குடித்த கையோடு புரட்சியாளர்களை தேடிப் பிடித்து அடிப்பார். எல்லாம் மக்கள் ஜனநாயகப் புரட்சி நலனுக்காகவே! சப் - இன்ஸ்பெக்டர் பஞ்சாட்சரம் எனும் சி.பி.எம் கைத்தடி அவர்களுக்கு ஒத்தூத, நீண்ட நேரம் வாதங்கள் நடந்துள்ளன. “திருட்டு வசூல் பண்ணி ஏண்டா எங்கத் தாலியறுக்கிறீங்க” என ஒரு பெண் எஸ்.ஐ சலித்துக் கொள்ள, “யார் திருட்டு வசூல் பண்றது, சிக்னலுக்கு சிக்னல் வசூல் பண்ணி பொழப்பு நடத்துறவங்க யாருன்னு ஊருக்கே தெரியும். நாங்கள் நக்சல்பாரிகள். உழைக்கும் மக்களின் நலனுக்காக, அவர்களது கோரிக்கைகளுக்காக, வெளிப்படையாக நிதிவசூல் செய்கிறோம்.” என காவல் நிலையத்தில் வைத்தே செருப்பாலடித்தது போல் பதில் கூறியுள்ளார் நமது தோழர். காலை 8 மணிக்கு தாக்கப்பட்ட தோழர்கள், மதியம் 1 மணி வரை அடிபட்ட நிலையிலேயே, போலிசின் கைக்கூலித்தனத்தை எதிர்த்து வாதிட்டுள்ளனர். பின்னரும் கூட தாக்கியவர்களை கண்டுபிடிப்பது சிரமம் எனக் கூறி, முதல் தகவல் அறிக்கை பதிய மறுத்து விட்டார் கைத்தடி பஞ்சாட்சரம்.

அடிபட்டால் ஓடி விடுவார்கள் எனத் தப்புக் கணக்குப் போட்ட சி.பி.எம், நிலைமை முற்றுவதை உணர்ந்து சமாதானமாகப் போய் விடலாம் எனக் கூறியுள்ளனர். அதனை ஏற்க மறுத்த தோழர்கள், குற்றத்தை பதிவு செய்யாமல் ஓய மாட்டோம், கட்டப் பஞ்சாயத்து செய்யும் போலிசை அம்பலப்படுத்தாமல் விட மாட்டோம் என தீர்மானகரமாக தெரிவித்துள்ளனர். அடுத்த நாளே சென்னை முழுதும் கண்டனச் சுவரொட்டிகள் ஒட்டப்பட்டு விட்டன. மேலும் கண்டன ஆர்ப்பாட்டம் திட்டமிடப்பட்டுள்ளது. போலீசின் கைக்கூலித்தனத்தை தோலுரிப்பதற்காக சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கு பதியப்படவுள்ளது.

குரோம்பேட்டையில் போலி கம்யூனிஸ்டுத் தொழிற்சங்கத்தைப் புறக்கணித்து, பு.ஜ.தொமுவில் உணர்வுள்ள சி.பி.எம் அணிகள் இணைந்ததனால் ஏற்பட்ட எரிச்சலின் விளைவாகவே இத்தாக்குதல் நடைபெற்றுள்ளது என அறிய வருகிறோம். “எங்க ஏரியா உள்ள வராதே!” என வெறியாட்டம் போடும் பல்லாவரம் குத்தகையாளர்களுக்கு ஒன்றைக் கூறிக் கொள்கிறோம். நந்திகிராமில் ‘வெளியாட்கள்‘‘ (OUTSIDERS) நடமாட்டத்தை தடுக்க, துப்பாக்கிச் சூடுகளும், குண்டுவெடிப்புகளும், கற்பழிப்புகளும். நடத்தி ஏரியாக்களை கைப்பற்றிய காலித்தனம் இங்கே எடுபடாது. உழைக்கும் மக்களின் விடுதலைக்கான போராட்டத்தில் உள்ள நாங்கள் உங்களைப் புழுக்களைப் போல ஒதுக்கி விட்டு, எங்கள் வேலையை செய்து கொண்டிருக்கிறோம். வழி மறித்து வம்பிழுப்பதே உங்கள் வேலையாக வைத்துக் கொள்வீர்களேயானால், காலால் மிதித்து நசுக்கி விட்டு கடந்து செல்ல கிஞ்சித்தும் தயங்க மாட்டோம். வார்த்தைச் சவடால்களில் எமக்கு நம்பிக்கையில்லை.உங்களை எரிச்சலில் தள்ளும், நீங்கள் புரியாதது போல் நடிக்கும் எமது சமரசமற்ற புரட்சிகர அரசியலோடும், உங்களுக்கு புரியக் கூடிய பொருட்களோடும் களத்தில் சந்திப்போம்.

பின்குறிப்பு:

புரட்சிகரப் பொழுதுபோக்கிற்காக அமைப்பு நடத்தும் சிபிஎம்மின் கலை இலக்கிய கதம்பம் தமுஎச, அதே நாளின் இரவில் சென்னை கோடம்பாக்கத்தில் தனது சினிமா மோகத்தை அடிப்படையாக வைத்து கலை இரவொன்றை நடத்தியுள்ளது. புதிய ஜனநாயகம், புதிய கலாச்சாரம் இதழ்களை விற்பனை செய்வதற்காக ஒரே ஒரு பு.ஜ.தொ.மு தோழர் சாலையில் கடை பரப்பி வைத்துள்ளார். இரவு 12 மணிக்கு அங்கே வந்த பல்லாவரம் பகுதியைச் சேர்ந்த 10 ‘குடிமகன்கள்’ - DYFI, சி.பி.எம் குண்டர்கள், போதைத் தலைக்கேற, பொதுமக்கள் முன்னிலையிலேயே கெட்ட வார்த்தைகளால் ஏசி, கடையை எடுக்கச் சொல்லி, காலித்தனம் செய்துள்ளனர். தள்ளுமுள்ளை தடுக்க வந்த SFI தோழர்கள், “இவர்களை ஏன் எடுக்கச் சொல்கிறீர்கள்? இவர்கள் பத்திரிக்கைகள் நல்ல பத்திரிக்கைகளாகத்தானே தெரிகின்றன” என்றதற்கு, “இல்லை, இல்லை, இவர்கல் நக்சலைட்டுகள், நமது எதிரிகள்” என ஆவேசக் கூச்சல் போட்டுள்ளன சிபிஎம்மின் குடிமகன்கள். பின்னர் தோழர் பத்திரிக்கைகளை எடுத்தும் கூட ஆத்திரம் அடங்காத கும்பல், தோழர் கையிலிருந்த விலைவாசி உயர்வுக்கு எதிரான 300 துண்டுப் பிரசுரங்களை பிடுங்கி, அங்கேயே தீக்கிரையாக்கியுள்ளது. சாராயம் குடித்து விட்டு சலம்பும் ‘தோழர்களுக்கு’ உழைக்கும் மக்களின் வியர்வையிலிருந்து பெறப்பட்ட நிதியில் தயாரிக்கப்பட்ட பிரசுரங்களின் வாசனை தெரியும் என நம்புவது மடமை. இதனைப் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்த, கூடியிருந்த சிபிஎம் அணிகளும், SFI மாணவர்களும் நமது தோழரிடம் பின்னர் தமது வருத்தத்தை வெளிப்படுத்தியுள்ளனர். எதிர்வினையில்லாத வருத்தம் குற்றத்திற்கு ஒப்பாகும் என்பதை நேர்மையான சிபிஎம் அணிகள் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டுகிறோம்.

இம்மாதம் போயஸ் தோட்டத்தில் அம்மாவை சந்தித்து பொக்கே கொடுத்து கூட்டணிக்கு அச்சாரம் போட்டுள்ளது மார்க்சிஸ்ட் கட்சி. புரட்சித் தலைவியின் பொற்பாதங்களில் பணிந்து தோழர்கள் மக்கள் ஜனநாயகப் புரட்சியின் அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்கின்றனர். எல்லாம் காங்கிரசு, பா.ஜ.கவை எதிர்ப்பதற்கான தேர்தல் உத்திகளாம். மதமாற்ற தடைச்சட்டம், ஆடு கோழி பலியிடத் தடை சட்டம், சேதுசமுத்திர திட்டத்திற்கு ராமர் பாலம் என்ற புராணப் புரட்டின் மூலம் எதிர்ப்பு என்று இந்துத்வ வாதிகளை விட அதிக வேகத்தில் செல்லும் அம்மா மதசார்பற்ற சக்தியாம். மேலும் தேர்தல் முடிந்து அம்மா பா.ஜ.க பக்கம் சாயலாம் என்பதையும் “தோழர்கள்” உணர்ந்திருக்கிறார்களாம். அதேபோல தேர்தலுக்கு பின் சி.பி.எம் கட்சி மதவாத சக்திகளை ஆட்சிக்கு வரவிடக்கூடாது என்பதற்காக காங்கிரசுக்கு ஆதரவு தருவதையும் தோழர்கள் மறுக்கவில்லை. இடையில் தமிழ்நாட்டில் இரண்டு சீட்டுக்கள் வேண்டும் என்பதற்காக மார்க்சிஸ்ட் கட்சி கொடுக்கும் அரசியல் விளக்கத்தைப் பார்த்தால் சந்தர்ப்பவாதத்தின் இலக்கணத்தை புரிந்து கொள்ளலாம். போயஸ் தோட்டத்தின் ஆசியில் போலிக் கம்யூனிஸ்டுகள் புரட்சியை முடிப்பதற்கு நமது வாழ்த்துக்களை தெரிவித்துக் கொள்வோம். தலைமையே இப்படி பிழைப்பு வாதத்தில் புரளும் போது அணிகள் ரவுடித்தனம் செய்வதில் என்ன வியப்பு? இல்லையென்று மறுக்கும் நேர்மை உள்ள சி.பி.எம் அணிகள் கட்சியை விட்டு வெளியேறுங்கள், புரட்சிகர அமைப்புக்களில் அணிதிரளுங்கள், இல்லையேல் வரலாற்றில் போலிக்கம்யூனிஸ்டுகள் என்ற பட்டத்தோடு நீங்கள் இடம் பெறவேண்டியிருக்கும்.




Related Articles:

காரப்பட்டு: மார்க்சிஸ்டுகளின் கொலைவெறியாட்டம்: தொண்டர்களாக குண்டர்கள்! தலைவர்களாக கிரிமினல்கள்!
போலி கம்யூனிச ஆட்சிக்கெதிராக பழங்குடியின மக்களின் பேரெழுச்சி !
உழைக்கும் வர்க்கத்தினரை இரக்கமின்றி வெட்டிக் கொல்வ...
CPIயின் நூதனமான புரச்சிப் பணிகள்!!!
விழுப்புரத்தில் விவிமு தோழர்களை வெட்டிப் படுகொலை ச...
மேற்கு வங்க பஞ்சாயத்து தேர்தல், CPMன் தோல்வி, ரவுட...
நண்பர் அத்வானியும், காம்ரேடு சுஸ்மா சுவராஜும்!!!
மக்களை கொல்லும் பாசிஸ்ட்கள் தாண்டா நாங்கள் - CPM...
மானங்கெட்ட சிபிஎம்மும், விடுதலையின் விடிவெள்ளி பகத...

4 பின்னூட்டங்கள்:

said...

சொரனையுள்ள CPM உள்ளங்களை விவாதத்திற்கோ அல்லது CPMயை விட்டு வெளியே வரவோ அழைக்கிறேன்.

பய பீதி வரும் முன்னே!! CPMக்கு சாவுமணி வரும் பின்னே!!!

உண்மையில் சிபிஎம் க்கு என்னவேலை

1.விநாயகன் விழாவை சிறப்பாக நடத்தி முடிப்பது
2.ஆயுத பூசையை கண்டிப்புடன் கொண்டாடுவது
3.மம்மூட்டிக்கு மன்றம் அமைப்பது
4.ஏமாந்தவன் கிடைச்சா புரட்சி வசனமெல்லாம் பேசுவது
5.டாடாவுக்கு கால்கழுவுவது.........



எப்பா இத்தன வேல பெண்டிங் இருக்கும் போது என்ன தான் அடித்தாலும் ஏன் ம க இ க கிட்ட தான் வாங்கினாத்தான் நல்லாயிருக்கும் என நினைத்து தான் இப்போது வம்பிழுத்துக்கொன்டு இருக்கின்றார்கள்.

said...

they will not come for any meaningful discussions. but keep writing so that people understand the difference between a movement and a party

said...

// ஊருக்குதான் உபதேசம் என்பது இவர்கள் பழிமொழி இவர்களது அமைப்பு நடத்தும் புதிய காற்று புத்தக நிலையத்திற்கு செல்லுங்கள். அங்கே சோம வள்ளியப்பனின் பங்கு மார்க்கெட் புத்தகம் கொடிகட்டி செம ஜோராக விற்பதை பார்க்கலாம். அதாவது இவர்களது தொண்டர்களுக்கு புரட்சியை சொல்லிக் கொடுக்கிறார்களாம். அதாவது பங்கு மார்க்கெட்டில் எப்படி சூதாடலாம் என்று சொல்லிக் கொடுக்கிறார்கள் என்று அர்த்தம்.
//

மக இக குறித்த புரளி கட்டுரையில் சந்திப்பு விட்டுள்ள சமீபத்திய ரீல் மேலே உள்ளது. உண்மையை பேசுவதே இல்லை என்று CPM பாசிஸ்டுகள் முடிவு செய்துவிட்டார்கள் போல உள்ளது. புதிய காற்று என்று ம க இகவிற்கு எதுவும் புத்தக கம்பேனி இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை.

இது தவிர்த்து பல்வேறு புரளிகள். படித்தால் அவர்களது வயிற்றெரிச்சல் நன்கு தெரிகிறது. ஒரு சாம்பிளுக்குத்தான் மேலே உள்ளதை கொடுத்துள்ளேன். இது போன்றவர்களை கண்டு கொள்ளாமல் கடமையாற்றுவதே சரி என்பது எனது கருத்து. காலம் இவர்களை உதிர்த்து அழித்து விடும்….

முக்காலமும் உணர்ந்த முனிவன்

said...

கீழே உள்ள பின்னூட்டத்தை முதலில் சந்திப்பு என்ற CPM கூலிப்படை தலைவனின் தளத்தில் இட்டிருந்தேன். அதனை அவர் பிரசூரிக்கவில்லை. பிறகு இரண்டாம் முறை இப்பொழுது இட்டுள்ளேன். அதனை அவ்ர வெளியிடுவார் என்ற நம்பிக்கைய்யில்லை எனவே இங்கும் ஒரு பிரதியிடுகிறேன்.

நன்றி

யோவ் சந்திப்பு ரொம்ப நல்லவன் மாதிரி நடிக்கிறியே நான் போட்ட ஆங்கில பின்னூட்டத்தை ஏன் வெளியிடவில்லை? அதனை மீண்டும் இங்கு பதிகிறேன். தைரியமிருந்தால், சூடு சொரனையிருந்தால் வெளியிடு.

XXXXXX
மேற்கு வங்கத்தில் ஆட்சிக்கு வந்த முதல் CPM அரசின் 4 அமைச்சர்களில் உயிருடன் இருப்பவ்ர்களில் ஒருவர் அசோக் மித்ரா. மற்றொருவரான ஜோதிபாசுவுக்கு இணையானவர். அவரே CPMயைப் பற்றி எழுதியுள்ள கட்டுரை கீழே உள்ளது.

காங்கிரசை விட சீரழிந்த கட்சியாக CPM உள்ளது என்கிறார் அவர். நீங்கள் எப்படி இருந்தீர்களோ அப்படி இப்போது இல்லை என்கிறார் அவர். புரட்சிக்கும், சோசலிசத்துக்குமான சித்தாந்த கடப்பாடு உங்களைப் பொறுத்தவரை தேய்ந்த பழைய கதை என்கிறார் அவர்.

அவரையும் நக்சல்பாரி என்றோ அமெரிக்க ஏஜெண்டு என்றோ செல்வபெருமாள் சொல்லக் கூடும். ஆங்கிலத்தில் ஒரு முது மொழி உண்டு: ‘நீ வாங்குகின்ற சம்பளத்தின் குரலாகத்தான் நீ பேசுகிறாய்’ என்று. சந்திப்பு அதைத்தான் நிரூபிக்கிறார்.

புத்தாண்டு புரட்சிகரமாக விடிய வாழ்த்துக்கள்.

சந்திப்புக்கு ஆங்கில தெரியும் என்று நம்புகிறேன்.

http://www.revolutionarydemocracy.org/rdv14n1/yournot.htm
You Are Not What You Were
Ashok Mitra

Till death I would remain guilty to my conscience if I keep mum about the happenings of the last two weeks in West Bengal over Nandigram. One gets torn by pain too. Those against whom I am speaking have been my comrades at some time. The party whose leadership they are adorning has been the centre of my dreams and work for the last sixty years.

Let me start with the governor. Those who remember Anantaprasad Sharma or Rajeshwar would readily admit that it is a great fortune for this state and the State Government that they have someone as gentle, well-mannered, sympathetic, modest, erudite as Gopal Krishna Gandhi as the governor of the state. Let me also add he had consented to the post because of the interest shown by the central leadership of the ruling party. What has been his grave fault that the ruling party is so determined to declare even him as its enemy? Through a travesty of truth it is being said that the governor has termed the return of those who were forced to flee Nandigram to take shelter in Khejuri as illegitimate and unpardonable. He has not done so. He has condemned, in no uncertain terms, the way in which they have been brought back. By now the machination that went on behind the return is known to the world. The government had had enough scope to rehabilitate these devastated people in their own homes through political mediation or administrative arrangements during the last eleven months. The attempts through unilateral threatening, police action, indiscriminate firing had a tragic end. But there were still many avenues left to be explored. The government could have announced compensation for the family of dead and injured immediately after the idiotic incident of firing. Promises could have been made to take action against the police officers and personnel involved in the crime. Days passed, and the government did nothing. Announcement was made in the fashion of Vijay Tendulkar’s play’s title, ‘Shantata, court chalu ahe.’ The senior most political leader of the state and the country had to take the initiative to call up Mamata Banerjee, sit and discuss with her a few conditions for resolution. The government was intimated of them. It did not proceed on them. On the initiative of the senior leader of the Forward Bloc, Ashok Ghosh, an all-party meeting was convened. That also got stalled due to indirect pressure from the ruling party. In the meanwhile, as was inevitable, the opposition parties started using the unstable situation of Nandigram to their own advantage. The flame of tension was kept burning by a variety of organisations of different colours and class. The discontented whining one hears from the ruling party over this has no rationale whatsoever. The responsibility of unspoken suffering of those who spent eleven months as homeless rests squarely upon the shoulders of the government.

It is better to look further into the past. Nandigram was not after all the first blood. Singur episode had happened before that. The Left Front Government does not like nationalised industries. They want to set up private industries in the state. Hence there are promises to acquire land on behalf of the national, international capitalists. That land would supposedly be used by capitalists to set up industries. Since there was declaration of industrialisation in the election manifesto, and since they have won 235 seats, it was readily assumed that there was no need for preparations. All of a sudden peasants were told: leave the land, the masters would set up industries here. If it had learned minimum lessons from the protests, clashes and the blood letting of Singur, the government would have been more careful in Nandigram. But that was not to be. It remained as arrogant as ever. Even the top leaders of the ruling party have been saying there was no existence of the opposition parties in Nandigram. The government itself provided them with the opportunity to grow. The loyal followers of the ruling party declared revolt and those who were not with them were driven out. The onus of this rests on the government as well.

For eleven months complete silence and inactivity were carefully maintained, no political or administrative alternative was explored. And suddenly a new plot was hatched. As has been repeatedly admitted by the home secretary, the police was instructed to remain inactive. Mercenaries were collected from across the state. Workers of the ruling party encircled Nandigram from all directions. Birds, bees, flies, journalists none was given the permission to penetrate the blockade. And then the light brigade of the ruling party charged in, beat the wayward militants of Nandigram to a pulp and into submission. Those who had fled returned. However, the moment of their return saw a parallel and opposite incident. Houses were torched anew, those who were inside Nandigram were butchered in a massive celebration of revenge. Presently, the Nandigram sky is reverberating with the scream of the recent batch of refugees.

The governor must have been informed of the developments by the secretaries. Much concerned, he must have appealed to the honchos of the ministry to keep peace. But to no effect. The rampage is going on as we speak. And so is the blood bath. The governor has made a public statement condemning the incident. I do not know if what he said, how he said it falls within the framework of the constitution. Those who have not forgotten the framework of humanism, however, will not have two minds about it.

The problem does not involve Singur and Nandigram alone. It is much more deep and serious. The repetition of mistakes has become a habit. Just consider this for a minute. It has only been a year and a half since the Left Front has won a massive mandate; and what examples of arrogance and stupidity during this brief span! Come what may, we shall have control over every nook and corner of the state. The cricket board will get its chief elected to our dictates. If our candidate loses we would say, ‘evil power has won, we will chase him out.’ Not only the ordinary people, economic thinkers have offered diverse views over land acquisition in Singur and Nandigram. These different opinion holders are nothing but bookworms, what do they know about running a government! Consequently the prominent economist and party comrade of the stature of Prabhat Patnaik is hounded. We are an all-knowing government: from cricket, poetry, theatre, films to the magic of land acquisition – we know everything. Neither should anyone lecture us on the pros and cons of the nuclear deal, for we have won 235 seats. Jyoti Basu won more seats in 1987; he was not heard to mouth such hubris.

Not only hubris, add ineptitude to it. Decades have passed shouting hoarse about universal education, and still West Bengal is behind so many states. Money is flowing in from the centre for employment generation schemes, there is zero administrative initiative, the hungry and the unemployed go hungry and unemployed. The centre has arrangement for wheat and rice; these are not even lifted so that they could be sent to the middle and lower class through the ration system. There are uncountable errors and omissions in the list of people living below the poverty line. The shortcomings in the state over empowering the minorities have been detailed in the Sachar Committee report.

Take the incident surrounding the death of Rizwanur Rahman. If the police chief of Kolkata along with his cohorts were removed the very evening in which he let his social philosophy known at a press conference and if the investigation were handed over to the Central Bureau of Investigation, public rage would not have assumed such ominous proportions. Instead we witnessed an extraordinary serial exhibition of a strange paralysis. Examples go on mounting.

Three decades ago when the Left Front government took the oath of office it was not to sit at Writers’ building and indulge in empty talks. But to be one with the people, listening to it and after realising the advice of the people with due humility to design government programmes to implement it. Improvisation of the Panchayat system was precisely for this purpose. Yet all these have somehow become stagnant. Though panchayats are elected democratically they are in a sorry state today. The little money that reaches them is not properly utilised, plenty of it disappears into dark tunnels.

It is not possible therefore to avoid the unpleasant truth anymore. One can borrow S. D. Burman’s song to describe what the Communist Party of India (Marxist) was in this state a few decades ago, ‘you are not what you were.’ 90% of its members have joined after 1977, 70% after 1991. They do not know the history of sacrifices of the party. To them ideological commitment to revolution and socialism is simply a fading folktale. As the new ideology is development, many of them are associated with the party in the search for personal development. They have come to take, not to give. They are learning different tricks so as to appropriate various privileges by aligning with the governing party. One efficient way to bag privileges is to flatter the masters. The party has turned into a wide open field of flatterers and court jesters. Moreover, there has been a rising dominance of ‘anti-socials’. For different reasons, every political party has to lend patronage to ‘anti-socials’, they remain in the background and are called into duty at urgent times. In the seventies these anti-socials had reached the top rung of the Congress party. I fear the same fate is awaiting the communist party.

Many of the old people, long time and still party members, who have been through numerous sacrifices and are idealists, are a disheartened, disillusioned lot today. But any organised protest will face party disciplinary action, what will be their support in the twilight of life if the party throws them out?

I feel sorry for Mr. Jyoti Basu. Of the four ministerial colleagues who took the oath as members of the first Left Front government with him on 21st June, 1977, only I am still alive. His current state of an imprisoned Shah Jahan saddens the heart deeply. State leadership does not heed the little advice he tries to offer from time to time. If his talks are a tad uncomfortable for the party they are not published in the party organs. Every Friday after the meeting of the party secretaries he comes downstairs and is made to say different things; what he says today may completely be the opposite of what he had said the last time.

But my real concern lies elsewhere. Mamata Banerjee is the safest insurance for the current ruling party. The urban, rural masses may have become discontented with the Left Front, but whenever they imagine Mamata Banerjee’s ascent to power, the sheer terror of that possibility has made them vote for the Left Front. But if it comes to a situation that the hubris and ineptitude of leaders of the Left Front government frustrate them so much that they begin to think there is no difference really, it’s all tweedledum and tweedledee, that will be a real disaster. For notice the behaviour, patronage, programme, mode of action, speech of Mamata Banerjee – she personifies fascism. My ardent appeal to the central leadership of the party which I still love to think to be mine, please think it over, you shiver at the terror of Maoism, will that shivering compel you to throw West Bengal into the gutter of fascism?

The article appeared in The Anandabazaar Patrika. Translated from the Bengali by Debarshi Das, Sanhati, http://sanhati.com/articles/446/

Click here to return to the April 2008 index.

Related Posts with Thumbnails