புனித பிம்பங்கள்!! நல்லொழுக்க ஆதீனங்கள்!!! ஆனந்த விகடன்கள்!!!
திபெத் பிரச்சினையை ஒட்டி மிகப் பெரும்பாலனவர்கள் தமது புனிதத் தன்மையை விளம்பரப்படுத்திக் கொண்டனர். தமது அரசியல் அரிப்பை சொறிந்து கொண்டனர். பொதுவாகவே ஒடுக்குமுறைகள், காட்டுமிராண்டித்தனங்களுக்கு எதிராக தமது தார்மீக கோபத்தை எப்போதுமே வெளிப்படுத்துபவர்களை இங்கு நான் குறிப்பிடவில்லை. அது போன்றவர்கள் கணக்கில் காஸ்மீரும், ஈராக்கும், வடகிழக்கும், ஈழமும், பாலஸ்தீனமும், திபெத்தும் ஒன்றுதான். மாறாக, திபெத் பிரச்சினை அது சீனாவுடன் சம்பந்தப்பட்டது என்ற ஒரே காரணத்தால் தமது புனிதத்தன்மையெனும் போர்வையில் நல்லொழுக்க ஆதினங்கள் செய்த அரசியல் சித்து விளையாட்டுகளையே இங்கு குறிப்பிடுகிறேன். உடனே சீனாவுக்கு நாம் வக்காலத்து வாங்குவதாக யாரேனும் குறிப்பிட விரும்பினால் மன்னிக்கவும், சீனா என்ற பிற்போக்கு ஜனநாயக விரோத அரசுக்கு பட்டு குஞ்சலம் கட்டும் வரலாற்று கடமை எமதுடையது அல்ல. அந்த வேலையையும் கூட அதே நல்லொழுக்க ஆதினங்கள்தான் செய்து வருகின்றன.
ஆனந்த விகடனின் போலி வீரவேசமும், கேலிக்கூத்தான தார்மீக கோபமும்!!!:
குறிப்பாக - ஒரு வகை மாதிரியாக(prototype) - ஆனந்த விகடனை எடுத்துக் கொள்வோம். ஆனந்த விகடன் மட்டுமல்லாமல் அகில இந்திய RSS பத்திரிகையான டைம்ஸ் ஆப்பு இந்தியா(ஆப்பு இந்தியாவுக்கு) வும் இதுதான் சாக்கு என்று வளைத்து வளைத்து எழுதியிருந்தது. பல்வேறு பத்திரிகைகளும் அவ்வாறே செய்திருந்தன. ஆனந்த விகடனில் பா. ராகவன் என்பவர் எந்தவொரு தர்க்கமும் இல்லாமல், தரவும் இல்லாமல் வெறுமே திபெத் ஒடுக்குமுறையின் உணர்வுப் பூர்வமான பொது புரிதலின் பலத்தில் ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். அதனை படித்தவுடன் மனதில் எழுந்த கேள்வி ஒன்றேயொன்றுதான் இந்தளவுக்கு நல்லொழுக்க சீலரான ஆனந்த விகடன் இதே வாரத்தில் இங்கு சிதம்பரத்தில் நிகழ்ந்த சம்பவம் குறித்து ஒரு துண்டு செய்தி கூட எழுதவில்லையே என்ன அதிசயம் என்பதுதான்.
இவர்கள் கடந்த காலத்திலும் கூட தமது நல்லொழுக்கத்தை செலக்டிவாகவே காட்டியுள்ளனர். அகில உலகமே CPM பாசிஸ்டுகளை காறி உமிழ்ந்த நந்திகிராம் குறித்து இவர்கள் எவனும் இப்படி டே-டு-டே கவர் ஸ்டோரி எழுதவில்லை. இன்று வரை ஒரு பரபரப்பு சினிமாவுக்கு இணையாக நடந்தேறிவரும் ஒரிஸ்ஸாவின் கலிங்காநகர் போராட்டம் பற்றி இந்த நாய்களின் எவனும் மூச்சு கூட விட்டதில்லை. சட்டீஸ்கர அரசை குறிப்பாக சல்வாஜுதம் அமைப்பு எந்தளவுக்கு மக்கள் விரோதமானது என்று போன வாரம் உச்ச நீதிமன்றம் கண்டிக்கும் அளவு இருக்கும் பேயாட்சி சூழல் குறித்து மனித உரிமை போராளியான பினாயக் சென் கைது செய்யப்பட்டு எந்த முகாந்திரமும் இன்றி பினை மறுக்கப்பட்டுள்ள நிலையிலும் இவர்கள் எவனும் எதுவும் எழுதவில்லை. சட்டீஸ்கரில் கிராமப்புறங்களை எரித்து தீக்கிரையாக்கி மக்களை வலுக்கட்டாயமாக முகாம்களில் அடைத்து வைத்துள்ளது குறித்து இவன்கள் எவனும் எந்த காலத்திலும் எழுதப் போவதில்லை. குஜராத் கலவரத்தின் போதும் சரி அதனை தெஹல்கா விரிவாக அம்பலப்படுத்திய போதும் சரி இவர்கள் எல்லாம் எந்த நல்லொழுக்கத்தை பற்றி ஒழுகிக் கொண்டிருந்தார்கள் என்று தெரியவில்லை. திபெத்தின் மீது சீனா செய்து வரும் ஆக்கிரமிப்பு குறித்து மனிதாபிமான அங்கலாய்ப்புகளை கடை விரிக்கும் இந்த நாகரிக கோமான்கள் இந்தியாவையே ஆக்கிரமித்து வருசத்துக்கு 17000 விவசாயிகளை தற்கொலைக்கு தள்ளி உணவு பஞ்சத்தின் விளிம்பில் நிறுத்தியுள்ள உள்நாட்டு யுத்தத்தை ஒத்த நிலை குறித்து எழுத தமது பேனாவின் ஒரு சொட்டு மையைக் கூட இவர்கள் செலவழித்ததில்லை. அதை விடுங்கள் ஈழத்தில் நடக்கும் யுத்தத்திற்க்கு சிரிலங்காவிற்க்கு ராணூவ ரீதியாக எல்லாவகை உதவிகளும் செய்வதுடன் ஈழத் தமிழர்களை நட்டாற்றில் விட்டுள்ள இந்திய தரகு அதிகார பார்ப்பன அரசு குறித்து மூச்சு கூட விடுவதில்லை இந்த மேன் மக்கள்.
தற்போதைய திபெத் பிரச்சினை போன்ற தருணங்களில் ஜனநாயகம், மனிதாபிமானம், நியாயம், தர்மம், அஹிம்சை என்று பெரிய நன்னூல்கள் போல பிரசங்கம் செய்து போலி ஆவேசங்களையும் தார்மீக பலத்தின்பாற்ப்பட்ட சாபங்களையும் கண்டனங்களையும் எழுதும் இவர்களின் தலையங்கங்கள் உண்மையிலேயே இந்த சொல்லாடல்களின் நடைமுறைக்கு ஆபத்து நிகழ்ந்து கொண்டிக்கும் போது பதுங்கி பம்மி வேறதாவது அலப்பத்தனமான உளறல்களில் முங்கி முத்தெடுக்கின்றன. ரஜினி வீட்டிலும், விஜய் வீட்டிலும் புல் புடுங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன.
அட இவர்களின் இந்த செலக்டிவ் புத்தி உள்நாட்டு விவகாரங்களில்தான் என்று பார்த்தால் வெளிநாட்டு விசயங்களிலும் இவர்கள் அப்படியே. லெபனான் மீது மிக சமீபத்தில் மிகக் கோடூரமானதொரு யுத்தத்தை - எந்தவொரு தரக்க நியாயமுமற்ற யுத்தத்தை - இஸ்ரேல் தொடுத்து பேரழிவை உண்டாக்கி தோல்வியடைந்து ஓடியது இந்த கனவான்களின் மனதை கலக்கியதேயில்லை.
இதே திபெத் பிரச்சினை நடக்கும் சமகாலத்தில்தான் ஈராக்கில் யுத்தம் வேறெந்த காலத்தையும் விட தீவிரமடைந்துள்ளது குறித்தும், நாளும் அமெரிக்காவினால் ஈராக் மக்கள் படுகொலை செய்யப்படுவதும், கொத்து கொத்தாக மனிதர்கள் சாகடிக்கப்படுவதுமான நிகழ்வுகள் நடந்து கொண்டிருப்பதும் பற்றி செய்திகள் வருகின்றன. குறிப்பாக திபெத் பிரச்சினை வரும் அதே சர்வதேச செய்திகள் பக்கத்திலும், மையப் பகுதிகளிலும் இது குறித்து செய்திகள் வருகின்றன(செய்திகள் மட்டுமே அதன் மீதான தார்மீக கோபத்தின் வெளிப்பாடாக அமைந்த கருத்து கட்டுரைகள் அல்ல). அமெரிக்க எனும் ஒரு நாடு வெறும் பொய்களின் அடிப்படையில் ஈராக் என்னும் ஒரு நாட்டை ஒரு இருபது வருடங்கள் தொடர் யுத்ததில் சிதறடித்து வரலாறு இது வரை கண்டிராத மிக கோழைத்தனமானொதொரு யுத்தத்தின் மூலம் தனக்கு கொஞ்சம் கூட சம்பந்தமில்லாத ஒரு நாட்டில், தனது அவதூறுகள் அனைத்தும் பொய் என்று அப்பட்டமாக நிரூபணம் ஆகிய பிறகும் மிகத் தைரியமாக ஆக்கிரமிப்பு செய்துள்ளதுடன், ஒரு முழுமையான யுத்தத்தை தொடுத்து வருவது குறித்து இந்த நன்னூல்கள் யாரும் வாய் தவறி கூட பேசுவது இல்லை. இந்த உலகமாகா அயோக்கியத்தனத்திற்க்கு உரை போடக் காணாது திபெத்தில் சீனாவின் அட்டுழியம். ஆயினும் இந்த அன்பர்கள் யாரும் அமெரிக்க தூதரகத்திற்கு முன்போ அல்லது அகில இந்திய அளவிலோ அல்லது அகில உலக அளவிலோ அமெரிக்காவின் இந்த அயோக்கியத்தனத்திற்க்கு எதிரான நடைபெறும் மக்களின் இயல்பான தன்மான உணர்ச்சியின் பாற்பட்ட ஆவேச போராட்டங்கள் குறித்து எழுதுவதில்லை.
ஏனேனில் திபெத்தோ அல்லது ஈராக்கோ அல்லது காஸ்மீரோ இவர்களை உந்தித் தள்ளுவதெல்லாம் இவர்களின் அரசியல்-பொருளாதார நலன்கள்தானேயன்றி பரந்துபட்ட மக்கள் நலன்களல்ல, உண்மையான நல்லொழுக்க கருத்துக்கள் அல்ல, மக்களின் மீதான காதல் அல்ல, மனித குலத்தின் மீதான அன்பு அல்ல. இவர்களின் இந்த அரசியல் கழிசடைத்தனத்தை, அரசியல் மலச்சிக்கலை அல்பத்தனமான சரசரப்பு காகிதங்களின் பலபலப்பில் கட்டிக் கொடுத்தால் அதுவும் மனிதாபிமானம், ஜனநாயகம், அஹிம்சை என்பது போன்ற சொல்லாடல்களின் புனித புகை எபெஃக்ட்டுகளுடன் கொடுத்தால் கேள்வி கேட்க்காமல் தின்று செரிக்க சொந்த புத்தியில்லாத தற்குறிகளாக வாசகர்கள் இருக்கும் வரை இவர்களுக்கு கவலையில்லை.
அசுரன்
Related Article:
இன்னொரு கொசோவா உருவாகிறது!
8 பின்னூட்டங்கள்:
அதெல்லாம் கிடக்கட்டுங்க. திபெத்தில நடப்பது பற்றி நீங்கள் என்ன சொல்றீங்க?
அதெல்லாம் கிடக்கட்டுங்க உங்களுக்கு தமிழ் படிக்க வருமா வராதா? ஏன்னா மிகத் தெளிவாக சீனாவின் ஒடுக்குமுறையை கண்டித்துள்ளதுடன் தொடர்புடைய பதிவு என்று கொடுக்கப்பட்டுள்ள கட்டுரையில் திபெத் போராட்டம் ஒரு தேசிய இன சுயநிர்ணய போராட்டம் என்று அங்கீகரித்து எழுதப்பட்டுள்ளது.
உங்களுக்கும் எங்களுக்கும் ஒரேயொரு வித்தியாசம் வேண்டுமானல் இருக்கலாம். தேசிய இனப் பிரச்சினையை தலாய்லாமாவின் பிரச்சினையாக நீங்கள் பார்க்கீறீர்கள். நாங்கள் திபெத் தேசிய இனத்தின் பிரச்சினையே தலாய் லமாவும், சீனாவும், தலாய் லாமாவுக்கு பின்னால் நின்று ஆட்டுவிக்கும் அமெரிக்க முதலான ஏகாதிபத்தியங்களும் என்றூ சொல்கிறொம்.
திபெத் பிரச்சினைக்கு வெகு சன ஊடகங்களில் முன் வைக்கப்படும் தலாய் லமா ஒரு தீர்வல்ல என்று அம்சம்தான் நாம் வேறுபடும் இடம்.
அசுரன்
Published in Santhipu's Page also:
////
Shame!! Shame!! CPM Shame!!
http://sanhati.com/articles/710/
Capitalistic socialism: New Oxymoron
By Sankar Ray
In sync with the global experience, the fate of socialism is somewhat bleak in India too , a powerful Left consolidation in the Parliament notwithstanding .The nonagenarian doyen of Indian judiciary V R Krishna Iyer, one of the two living members of India’s first communist ministry in the state of Kerala , formed in 1957, rapped the unholy bonhomie of ‘ ‘Westoxicated’ investment-operators and nascent neo-Marxist innovators who have surrendered to consumerism’. His chagrin is obviously against the CPI(M)-led Left Front government in West Bengal ‘You have nothing to lose except a few crypto-capitalist super-pragmatic Marxists’ , he quipped sarcastically a month before party’s 19th Congress of CPI(M), due to take place at Coimbatore between 29 March and 3 April.
The top brass of CPI(M) states in defence of the WB chief minister Buddhadeb Bhattacharjee’s capitalistic prescription in the draft political resolution for the 19th jamboree: ‘The Left–led states have to work within the severe constraints of the neoliberal policies imposed by the Centre. The Left–led governments have to promote investment in industry and infrastructural development. This does not mean acceptance of wholesale privatisation in various economic and social spheres’. But there is a catch. The political resolution, adopted at the 22nd WB state conference (13-17 January 2008), gave a call for “carrying forward class struggle through development”. One may ask how class struggle will advance in the neo-liberal framework within which the three CPI(M)-led governments have to work. The answer is to be found by carefully reading the 18000-plus-word draft political resolution to be debated at the Coimbatore Congress. The word ‘class struggle’ is totally absent and it was endorsed by the 100-plus CPI(M) central committee. The word “working class” is mentioned half a dozen of times but how can working class wage a non-class struggle.
Bhattacharjee and the LF chairman Biman Bose perceive capitalist development as a reflex of a ‘bettered’ LF. Iyer finds in the capitalist path ,”mafia menace, market racket, hospital terrorism, hotel ’star wars’, slum slavery and freebooter robbery”.
Kolkata-based Nagarik Mancha ,a voluntary action forum in defence of workers, affected by industrial sickness and occupational hazards, in a study – Shilpayaner ei pathe labh kar? ( Who benefits out of this industrialization) – blasted CPI(M)’s promise of development for large number of jobs. Between 1991-2000 Rs one crore of investment gave direct jobs for three on an average in contrast to 228 per Rs one crore investment in 1980-81 in West Bengal. Between 1999 -2004, employment generation was reduced by 54,000 despite investment of nearly Rs 8500 crores and incremental value-addition of Rs 2,206 crores, it stated. ‘Which is why’, NM general secretary, ‘investors look towards West Bengal. Investment per job will go up further. ‘. Prospects of large number jobs in ancillaries are not much, agrees even CPI(M)’s chief economic ideologue Prabhat Patnaik.
The dalliance with consumerist or crony capitalism was first formulated by the late Anil Biswas as West Bengal secretary of the party with a phrase – ‘development as a form of class struggle – that stupefied the old guard in all the Left parties including some in the CPI(M).
This year is a twin anniversary for the communists in India. First is the 60th anniversary of slogan – ‘ye azadi jhutha hain’ (this freedom is fake), coined by general secretary of undivided CPI at its second congress , Balchandra Trambyak Ranadive, newly elected general secretary of the party ( a founding PB member of CPI(M) too). He gave a call for armed insurrection to overthrow the newly formed Congress government at the Centre. The Maharashtrian’s political thesis , branded the Congress as an appendage of ‘the Anglo-American bloc of imperialist powers - a bloc which seeks to crush all democratic revolutions and to create satellite states’ . The defeat of B TR line along with disarray in the communist ranks and rejection of the thesis by the CPI in 1950 is a different matter. The second is 50th anniversary of acceptance of ‘peaceful transition’ to socialism at CPI’s special congress in Amritsar. After a long debate, the change in the party constitution, moved by Ajoy Ghosh, BTR’s success and an internationally revered ideologue Ajoy Ghosh, with several amendments.
But the CPI(M) ridiculed ‘peaceful co-existence’, ‘peaceful competition between the socialist and capitalist counties’ and ‘peaceful transition’ the moment the party was born out of CPI split in 1964 to denigrate CPI and CP of Soviet Union. The new party bosses used to parrot the ‘25 points’ – acronym for controversial letter of the central committee of CP of China to that of CPSU , dated 14 June, 1963. The Trotskyite Fourth International promptly praised the CPC– ‘ They call it 25 points. We call it Trotskyism’. The irony of history is that CPI(M) today talks of peaceful transition to socialism and criticizes Maoists for armed struggle.
Bhattacharjee’s idea of Industrialisation is heavily biased towards urbanization and crony-capitalism. He is enamoured of the Salim group of Indonesia –forget about its closeness to the CIA-backed Suharto regime for its exponential growth into Indonesia’s top business house. A study by Dutch scholar Marleen Dieleman of the Leiden University School of Management – ‘Economies of Scope and Economies of Connectedness’ on the group (http://www.lusm.leidenuniv.nl/content_docs/Marleen/economies_of_connectedness_working_paper_july_2005.pdf) shows the disconnect between manufacturing growth and crony capitalism. Togetherness or ‘economies of connectedness’ between corruption and crony capitalism is authoritatively portrayed therein Most of the leaders of CPI(M) and its allies do not seem to have read this study.
Emphasis on shopping malls, massive retail outlets and the like shows the LF government’s submission to high-voltage consumerism which creates ‘enclaves of modernity’ in a sea of backwardness. New Town at Rajarhat and airport city near Kolkata and oil refinery at Haldia or around in West Bengal are a collage of expanding penury of residents who make a tough living in dirt-floored shacks ,equipped with pit toilets and barefoot street children polishing Santros, Qualises or Scorpios on the one side and disorderly grown high-rise apartments are an abominable innuendo of reform. One day BTR’s ‘ye azadi jhutha hain’ may be relevant for those that want a push towards an equitable social matrix.
*********************************************************************
Irony of recent history - A critique of the CPIM’s draft political resolution
By Sankar Ray. 19 Mar 2008
The CPI-M’s draft political resolution (DPR) for its ensuing 19th Congress (Coimbatore, 29 March-3 April 2008) has hailed China’s “rapid economic growth” as “unprecedented”. “No other country after the Second World War has witnessed such sustained rapid economic development. The influence of China as a major power is felt not only in the Asia Pacific region, but also extends to Africa and Latin America,” it asserted. The irony of history is that the same day the Washington Post carried a news item on how Chinese farmers’ protests against the land acquisition policy are escalating. Over 50,000 farmers have, despite the curbs on any form of dissent, agitated in China during the last three years, according to official reports.
The DPR casually referred to the flip side of reform in China ~ “growing inequalities, income-wise, region-wise and between urban and rural areas” ~ but expressed satisfaction over the Communist Party of China’s “suggested steps to tackle them” at its 17th Congress held in October. According to a commentary in the Post by Edward Cody, “seeds of revolt were sown at a meeting hall in Changchunling village on 19 December last near the frigid, snow-covered soybean fields clinging to the Russian border. Challenging the Communist state’s neo-agrarian policy, farmers wanted an assertion of ‘the key component of the Marxist-Leninist ideology to change: redistribution of land rights’.” Little wonder then, that within a few weeks the message spread over to half a dozen other farming areas. Everywhere the aggrieved tillers raised “fundamental ideological questions for a government that still describes itself as Marxist-Leninist after 30 years of economic reforms,” wrote Cody. Indeed, some 250,000 acres were taken over in the 1990s by local bureaucrats for sale to private agriculture companies.
What has been happening in India ~ Kalinganagar in Orissa, Raigad in Maharashtra, Visakhapatnam in Andhra Pradesh, Singur and, abortively, Nandigram, in West Bengal — is largely similar. The roundabout way in which about 1000 acres of lands was transferred to Tata Motors via the West Bengal Industrial Development Corporation Limited, a state government undertaking under a deceptive tag — acquisition for “public purpose” under the Land Acquisition Act, 1894 reflects the colonial hangover of CPI-M; or worse, its utilitarian use of colonial-era legislation to further its own ends.
“Communists” in power are expected to rewrite the statute in sync with a sovereign and pro-people tone. Instead, official Communists in West Bengal, have embarked on an anti-people path for the greater glory of the CPI-M’s honeymoon with “capitalism”. The DPR is silent about the Party’s new-found bonhomie with big business against the interests of small, marginal and landless peasants. The 18,774-word document has no dearth of criticism of neo-liberal capitalism pursued by the UPA government and the Union government comes in for quite a bashing for submitting to an International Monetary Fund and World Bank prescription for globalisation. But the capitalist path today is bound to be of a neo-liberal variant. It is not that CPI-M general secretary Prakash Karat or second-in-command Sitaram Yechury do not understand the plain truth. But their commitment to defending Bengal chief minister Buddhadeb Bhattacharjee and others who carry on the late Anil Biswas’ creative thesis ~ “(capitalist) development is a form of class struggle” ~ is complete!
Now, with a large chunk of intellectuals — fellow-travellers disillusioned with the CPI-M for this drift — uneasy with the Marxists’ new formulation, card-flaunting economist Prabhat Patnaik has been entrusted with the task of defending the party’s argument for capitalism. Forget the deceptive intent ~ that to defend capitalism is to suggest a disconnect between the party strategy (people’s democratic revolution or socialist revolution) and tactics (supporting the Congress at the Centre by compromising on the capitalist path which according to the CPI-M party programme is the root cause of poverty, unemployment et al). The JNU academic, in parroting the nonagenarian Politburo member Jyoti Basu that a people’s democratic revolution is on the “agenda” of the CPI-M is only adding to the confusion. Naturally, Patnaik discovers “malicious attempts” to confuse all about the CPI-M among younger journalists who focus on the party’s surrender to capitalism asserting that this error is not committed by “senior” perhaps tamer scribes. Sumanta Banerjee, a Left ideologue among veteran journalists in India, wrote a scathing critique of the CPI-M in EPW (26 Jan-1 February 2008) headlined Goodbye Socialism. On the rightward shift in West Bengal, he wrote: “The one-point agenda of industrialisation by putting only the market in command took centre stage, reaffirming the self-righteous approach of the party leadership. In fact, its refusal to listen to suggestions of substitute options for development was evident much earlier when it set its goons on Medha Patkar and other social activists who opposed the Singur and Nandigram model.” But Patnaik too ~ like other run-of-the-mill Marxist leaders ~ believes that to criticise the CPI-M is to hatch a conspiracy against the Left Front government!
There is a similarity in the pattern of revolt in West Bengal and China. Both are against questionable land acquisition. CPI-M’s long-term commitment to a socialist order via people’s democratic revolution is buried in a recycle bin. It may be pertinent to recall an essay on peasant protests in 19th century Bengal by history scholar Nandini Sen in which it is mentioned that an editorial in the journal Somprakash, a leading fortnightly carrying forward the message of the Bengal Renaissance, the “similarity between the Chartist Movement in England and peasant protests of Bengal” was highlighted: “Both were against injustice”. Communist historian Narahari Kaviraj found in the Somprakash editorial an element of internationalism of the 19th century Bengal Renaissance.
The famous slogan of the Communist Manifesto — “workers of the world unite” (i.e. proletarian internationalism) was discarded by the CPC from its lexicon nearly three decades back. The Communist Party of the erstwhile Soviet Union is dead. Lenin’s extended slogan, “workers and oppressed peoples unite” keeping in mind the large peasant masses in the colonies has met the same fate. And the red flags of official Marxists are now pathetically pink. Their hammer-and-sickle prints are “strangely decontextualised” as representative of forces of revolution. As Sumana Roy, who teaches humanities at Jalpaiguri Engineering College, put it, Nandigram witnessed “a subculture of coercion, perfected from a fledgling cottage industry to a fine craft over the 30 years of Communist rule in Bengal”. And poverty is growing, relatively, in Kerala too, suggests MA Oommen in a paper on the “Kerala model” presented at the University of Saskatchewan in June 2007. Reduction in poverty between pre-reform and the on-going reform period was more impressive in Himachal Pradesh than in Kerala. Subalterns are sandwiched in both Kerala and West Bengal. These are the facts.
Yet, CPI-M big shots find their role model in Deng Xiaoping who said: “Poverty is not socialism. To be rich is glorious.” Five-star communists who call the shots at AKG Bhavan, the CPI-M’s national headquarters in New Delhi, dish out “kitchen sink revolutions” on an alibi that “times change”. And what was that about the more times change, the more they remain the same…
////
//திபெத் பிரச்சினைக்கு வெகு சன ஊடகங்களில் முன் வைக்கப்படும் தலாய் லமா ஒரு தீர்வல்ல என்று அம்சம்தான் நாம் வேறுபடும் இடம்.//
ஆகச்சரியான கருத்து. ஆண்டொன்றிற்கு 17 லட்சம் அமெரிக்க டாலர்களை அமெரிக்காவின் "சூ"வை ( காலில போடுறதுதாங்க ) நக்கி 1959 முதல் வாங்கிக்கொண்டு திபேத் மக்களை விட்டு ஒடி வந்த தலாய் லாமா நிச்சயம் அந்த மக்களின் தலைவனாகவோ இல்லை தீர்வுக்கான மனிதானாவோ மாட்டான் என்பது சரியான வாதம்.
//அகில உலகமே CPM பாசிஸ்டுகளை காறி உமிழ்ந்த நந்திகிராம் குறித்து இவர்கள் எவனும் இப்படி டே-டு-டே கவர் ஸ்டோரி எழுதவில்லை//
உலக மக்கள் அனைவரின் மீதும் காதல் கொண்டு அக்மார்க் கம்யூனிஸ்ட் என்ற பட்டத்தை நீண்ட நெடுசானையாக விழுந்து பெற்று இருப்பதால் தாங்கள் நக்கி பிழைப்பு நடத்த வேண்டியதோடு உங்களை உண்மையான கம்யூனிஸ்ட்டாக காட்டி கொள்ள நீங்கள் செய்யும் வேலையை எல்லாறையும் செய்ய சொல்வது எந்த பிழை வாதத்தின் அடிப்படையில்.தீபெத் பிரச்சனையில் நந்திகிராமை சேர்த்து சொறிந்து கொள்வதை சொன்னால் உடனே கேனை,பண்னாட செறுப்பால அடிப்பன்,போலி ,கூலி திட்டிப்புடாதப்பா.
//அகில உலகமே CPM பாசிஸ்டுகளை காறி உமிழ்ந்த நந்திகிராம் குறித்து இவர்கள் எவனும் இப்படி டே-டு-டே கவர் ஸ்டோரி எழுதவில்லை//
உலக மக்கள் அனைவரின் மீதும் காதல் கொண்டு அக்மார்க் கம்யூனிஸ்ட் என்ற பட்டத்தை நீண்ட நெடுசானையாக விழுந்து பெற்று இருப்பதால் தாங்கள் நக்கி பிழைப்பு நடத்த வேண்டியதோடு உங்களை உண்மையான கம்யூனிஸ்ட்டாக காட்டி கொள்ள நீங்கள் செய்யும் வேலையை எல்லாறையும் செய்ய சொல்வது எந்த பிழை வாதத்தின் அடிப்படையில்.தீபெத் பிரச்சனையில் நந்திகிராமை சேர்த்து சொறிந்து கொள்வதை சொன்னால் உடனே கேனை,பண்னாட செறுப்பால அடிப்பன்,போலி ,கூலி திட்டிப்புடாதப்பா.என்று ஏகவசனத்தில் உங்கள் புரட்சிகர வசனத்தில் பேசாததிங்க அய்யா.
வணக்கம் வுடுதல.... நல்லா இருக்கீங்களா.... வூட்டுல எல்லாம் சௌக்கியமாக்கீறாங்களா? அப்புறம் வேறென்ன சேதி?
உண்மைதான் திபெத் பிரச்சனைக்கு சர்வதேச அளவில் கொடுக்கப்பட்ட முக்கியத்துவமும்.ஒலிம்பிக் ஜோதியை வேண்டு மென்றே பல நாடுகளில் அவமானப்படுத்தியதிலும் அமெரிக்க சீன எதிர்ப்புணர்வுதான் வெளிப்பட்டது.தவிறவும் ஒலிம்பிக் போட்டி முடிவடைந்ததும் இந்த கடையை மூடிவிட்டு போய் விடுவார்கள் என்பது தெரிகிறது ஆனால்.ஆனால் தொடர்ந்து தலாய்லாமாவை பயன் படுத்தி சீனாவை பலவீனப்படுத்தும் முயர்ச்சியை அமெரிக்கா தொடர்ந்து முன்னேடுக்கும் என்பதுதான் என் கருத்து.தவிறவும் தலாய்லாமா என்பவர் பேசுகிற அஹிம்சா என்பதும் அவரது கருத்துக்களும் ஒரு கோமாளியின் கருத்தைப் போலுள்ளது.அந்த இடத்தில் அப்துல்கலாமை வைத்தாலும் பொறுத்தமாகத்தான் இருக்கும் போல் தெரிகிறது.பௌத்த துறவியான இவருக்கு அம்பேத்காரைப் பற்றி கருத்தே கிடையாது என்ன சொல்ல இவர்களை.
Post a Comment